Al eerder werd hier gewezen op de nazaten van ‘Un coup de d?s jamais n’abolira le hasard’ van Mallarm? (http://sfcdt.posterous.com/wit-9-cerith-wyn-evans ). Ook Michalis Pichler heeft het iconisch werk onder handen genomen. Hij heeft een ondertitel toegevoegd ‘sculpture’. Er is geen enkel woord te lezen in het binnenwerk van het boek en er is van Mallarm? slechts een ‘Pr?face’ te lezen en dan nog wat Marcel Broodthaers van het gedicht gemaakt heeft. Ook hier heeft Michalis Pichler zijn eigen naam aan het boek gegeven waardoor de inhoud van Mallarm? verdwenen is en Pichler er met de vorm van door gegaan is. Hij heeft de ‘bewerkingen’ van Marcel Broodthaers uitgesneden (het lijkt wel uitgebrand) en in de bladen zijn er dus rechthoekige gaten gemaakt. Deze structuur kan door een pianola gelezen worden waardoor muziek te horen is. Moderne muziek.

Hetzelfde heeft Pichler ook gedaan met het belangrijkste kunstenaarsboek. Belangrijkste omdat ‘Twentysix gasoline stations’ (1963) van Ed Ruscha het begin van het hedendaagse kunstenaarsboek is. Hij heeft dezelfde vorm overgenomen, de titelpagina is gelijk. De afgedrukte foto’s zijn nu andere benzinestations (allemaal van Total, Duitsland — wat kan architectuur toch lelijk zijn) ?n hij heeft geen 26 foto’s opgenomen. 

Pichler heeft samen met Tom Sowden een tentoonstelling ingericht en een catalogus uitgegeven met de ‘nawerking’ van dit werk. Elke ernstige kunstenaar zou dit boek moeten ‘bewerken’. Er zitten grappige titels tussen (bijv. van Claude Closky ‘100 photos qui ne sont pas des photos de chevaux’) maar alle werken lijken zich toch bezig te houden met de status van reproductie en waarheidsstatus van het afgebeelde. Er is een anti-psychologie en een anti-romantiek. Er worden vragen gesteld over authenticiteit, creatie, uniciteit en inspiratie. De wereld is daardoor minder zwaar. Cultuur is een spel.